Frederik Ndoci – Pranvera do lule shume
D
Guri i vogel ne lendine,
D
Mbi barin qe ndriste ne vese
A
ne prag pranvere, nje lule gjeta
Em A D
erdhi pranvera, thirra menjehere.
D
Buzeqeshi motra ime,
D
sa desha ti thur nje kurore,
A
me kot vrapova edhe kerkova
Em A D
te tjera lule jo nuk gjeta dot.
(refren)
G
Nje pike vese mbi faqe ra
D
o moter une lulet ku ti gjej,
G
ajo e dinte ndaj me tha
B7 A
pranvera me nje lule jo nuk vjen,
D
jo nuk vjen.
D
Si lendine vet femijerija
D
por fjalet e saj jo si harroj,
A Em
sot me thote koha, dhe vete rinia
A D
me e bukur jeta behet me shume shoke.
(refren)
C G
Keshtu dhe jeten, se ben nje dite,
A D
nje lume i vetem, se ben nje det.
F# G
Kishe te drejte o moter them,
A D
pranvera me nje lule s’vjen. (2 here)
